Τη νύχτα το φεγγάρι, γυαλί μέσα στον κάμπο!
Ο δρόμος σκοτεινός, βαθύς, πλατύς καμαρωμένος
Κι εγώ σαν μια μυγούλα στον διάφανο αέρα,
Πετούσα κι αφηνόμουνα, πετούσα και κοιτούσα…

Κοιτούσα το φεγγάρι εκεί ψηλά, μπροστά μου,
Μα πίσω από τα μάτια μου, βρισκότανε η μορφή σου!
Βρισκότανε τα μάτια σου, τα όμορφά σου μάτια!
Τα κόκκινα τα χείλη σου, τα κόκκινα μαλλιά σου!

Κι άφηνα το κορμάκι μου, μικρό στην αγκαλιά σου!
Μικρό μέσα στα μάτια σου, στα κόκκινα μαλλιά!
Μικρό αλλά χαρούμενο κι εσύ όλο μπροστά μου,
Να `σαι κι εσύ χαρούμενη. Τρελή και κουρασμένη…

Και κάπου εκεί το άφηνα, το άφηνα να φύγει…
Γιατί η θύμησή σου ήταν σκληρή κι εγώ κινιόμουν…
Γιατί η θύμησή σου ήταν σκληρή κι εγώ κινιόμουν…
Μια λάμπα στο σκοτάδι και έφευγα μακριά σου…