Η γειτονιά μου είναι μια άχαρη γωνιά
δεν έχει χρώματα, ρυθμό, ιστορία ούτε όνομα
γεννάει φοβισμένα παιδιά που ισορροπούν
σαν ακροβάτες στα στενά πεζοδρόμια

μια μηχανή φεύγει σηκώνοντας σκόνη
οι εραστές στα όνειρα κλείνονται μόνοι
εδώ και χρόνια

στη γειτονιά μου τα αυτοκίνητα ρημάζουνε
και στους κάδους τα σκουπίδια
σα λουλούδια μεγαλώνουνε
ώσπου τέλος μας κυκλώνουν από παντού

στη γειτονιά μου οι ταχυδρόμοι μοιράζουν
ψεύτικα γράμματα μ’ ευχές και νέα χαρμόσυνα
παρέα τα διαβάζεις και κλαις
με φίλους συγγενείς σε πάρτυ μνημόσυνα

ο θάνατος στα υπόγεια τρώει και πίνει
στο διάδρομο μια πόρτα ο άνεμος κλείνει

στη γειτονιά μου, σ’ ένα παγκάκι
ο τρελός γελάει μόνος του
κι ο παππούς με τ’ οργανάκι
να μας τραγουδάει τον πόνο του
για ένα κόσμο που για πάντα έχει χαθεί

στη γειτονιά μου τις νύχτες περνάν
ποδήλατα χωρίς αναβάτες φαντάσματα
χωρίς να θέλεις μια σκύλα γρια
σ’ οδηγεί σε περασμένα χρόνια χαλάσματα

στον κήπο με τα χίλια περιστέρια
μα τώρα πια πέταξαν πίσω στ’ αστέρια
και πάνε χρόνια...

στη γειτονιά μου τα αυτοκίνητα ρημάζουνε
και στους κάδους τα σκουπίδια
σα λουλούδια μεγαλώνουνε
ώσπου τέλος μας κυκλώνουν από παντού