Με πιάνει μαύρος ίλιγγος στα πόδια σου πριν πέσω
και λύνω τα κορδόνια μου να μοιάζουν με φτερά
του πανικού τεχνάσματα μα θέλω να σου αρέσω
έλα μια βόλτα στα χαλάσματα, έχω ζευγάρι δεκανίκια εφεδρικά.

Βαρέθηκα να πολεμώ τους άσσους στα μανίκια
τα νιάτα μου πεινάσανε και άστοχα χτυπάν
μα απο τις παγίδες τρέφομαι σαν όλα τα ποντίκια
με κάτι αγρίμια ξενιτεύομαι κι ας ξέρω πίσω πως να μην γυρνάν.

Τώρα τα χάδια σου μου λεν, καθένας το σταυρό του
με στόμα επιδέξιο ρουφάς τη μοναξιά
αύριο θα παίξουμε ξανά τον γυρισμό του ασώτου
κάποια Αριάδνη σε κοιτά, με μια κλωστή σε δένει και μας κυβερνά.

Το δάχτυλό μου στην πληγή μα ακόμα δεν πιστεύω
νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ
από την πηγή που ξεδιψάς όλο σταγόνες κλέβω
κάνε ξανά πως δεν κοιτάς, μόνο για σένα, είπες, κάνω τον χαζό.