Στην ταβέρνα συναγμένοι
μια παρέα ναυτικοί
πίνουν κάτω στο λιμάνι
κοκκινέλι και ρακή
Τα φουγάρα, τσιμινιέρες
βαποριών, βγάζουν καπνούς
κι ανταριάζει κάθε βράδυ
θαλασσόδαρτος κι ο νους.

Πικροθάλασσα είν’ ο χρόνος
κι αυτοί γέρινα σκαριά
Θύμησες ξεθωριασμένες
που λευκάζουν στη στεριά.

Και προσμένουν για ν’ αράξουν
κάποιο γκρίζο δειλινό
Στο γαλάζιο που αχνοφέγγει
το λιμάνι το στερνό.

Μα, σαν πιούνε παραπάνω
ρότα βάζουνε γι’ αλλού
Βλέπουν μπρος τους τη Γοργόνα
την αφέντρα του γιαλού.

Κι αρχινούν πρίμο σεκόντο
τραγουδάκι όλοι μαζί:
"Μεγαλέξανδρος της νιότης
τ’ όνειρό μας πάντε ζει".

Τους κοιτώ παιδί μια στάλα
κι η καρδούλα μου σκιρτά
Μούτσος μπαίνω στ’ όνειρό τους
και σαλπάρω στ’ ανοιχτά!