Η ζωή είναι μια πόρνη, μία πρόστυχη κοινή
που γουστάρει μόνο φάρσες, δεν τη νοιάζει η πληρωμή.
Μες στο κύλημα του χρόνου του δικού μου του μικρού
Σκόρπισα την εντολή μου όπου πέρασα παντού.

Δεν πειράζει, κράτησέ την, θα την ξαναβρώ αλλού
στα πεδία που θα μάχομαι τη Σκόνη του Καιρού.

Η αγάπη είναι μια μπάλα που δε στέκεται ποτέ
που κυλά, κυλάς μαζί της σ` ανισόπεδο τερέν.
Μες σ` αυτό το φλιπεράκι της θλιμμένης ησυχίας
ένα φως είναι σβησμένο, της θρησκευτικής ανίας.

Δε θ’ ανάψει ούτ’ όταν φύγω απ’ τη σιέστα του τυφλού
σε μια μάχη που θα χάνω απ’ τη Σκόνη του Καιρού.

Ο έρωτάς μου είν` ένας κλόουν που σπαράζει από χαρά
σαν παλιάτσος που χορεύει για να λυτρωθεί μετά
κι όταν το μετά δεν έρθει και σαπίσουμε στο εδώ
μου φωνάζει πως μονάχος δυο φορές θα λυτρωθώ

Κι αν ξεφεύγει η αλήθεια είναι που δεν πάει παντού
μα στις ήττες που θρέφουν απ` τη Σκόνη του Καιρού.
Οι ποιητές είναι της νιότης τα νοσταλγικά τοτέμ
σαν το τελευταίο μήλο που` χει μείνει στην Εδέμ
που αν το φας θα σε σκοτώσει, μα φοβάσαι κι αν χαθεί
κι είναι φυλαχτό κρυμμένο για μιαν άγνωστη αρχή.

Κι αν εγώ πεθάνω μόνος σαν τη στάχτη στη φουφού
είναι που θα μείνω φίλος με τη Σκόνη του Καιρού.