Ζωσμένο απ` τις φωτιές του `36
στον πιο ζεστό Ιούλη των καιρών
ούτε συνήθειο, ούτε πείσμα, ούτε έξη
Πρωτόγραμμα, βαθιά πληγή και λέξη
παρά φτηνό φτιασίδι των φτωχών
του πλούτου η φωτιά και ποιος ν` αντέξει.

Το μάταιο μαζί και η ουσία
σ` ένα χορό τρελό των τιμαλφών
πάντοτε εκεί όπου δίχως σημασία
στήνει τα ικριώματα η εξουσία
κι η θλιβερή σειρά των αριθμών
χάνεται στων βουών τη συνουσία.

Ποιος είν` αυτός που αρνήθηκε να ζήσει
του θάνατου πατέρας κι αδερφός;
Σέριφος, Βαρκελώνη και Παρίσι
μαραίνεται, ριγά, θα ξανανθίσει
του κόσμου ο ανεξίτηλος καρπός
απ` το ψηλό το μαύρο κυπαρίσσι.

Βαμμένο από το αίμα κι απ` τον πόνο
στα χρώματα του τέλους τ` ουρανού
για μια ζωή ή ένα καλοκαίρι μόνο
ταξίδι μακρινό πέρ` απ` το χρόνο
σαν ήχος παγωμένου φονικού
σ` αγώνα με την τάξη και το νόμο.

Κυνηγημένο πάντα σαν δραπέτης
σαν εκλεκτός που αρνήθηκε τη γη
κι έγινε λήσταρχος, φυγάς κι επαίτης
του μύθου οδηγητής και ευεργέτης
και της ζωής η κόκκινη γραμμή
να στέκει όρθια πάντα εκεί όπου πέφτεις.

Μα τι να βρεις να πεις για τους αιώνες
που σου έριξαν ματιές στα πεταχτά.
Τα καλοκαίρια κούφια κι οι χειμώνες
βαρείς και κάψανε τις ανεμώνες.
Η άνοιξη και τα φθινόπωρα μουντά,
ξερά χωράφια κι άγονα οι αγώνες.

Σκύβεις ξανά και γλείφεις τις πληγές σου
σα γέρικο που ανατριχά γατί.
Πόσοι μ` οργή ζηλέψαν τις ζωές σου
κι ανίκανοι να κόψουν τις ροές σου
θέσαν το διότι πάνω απ` το γιατί
και σκέπασαν με άμμο τις φωτιές σου.

Μα θα` ρθουν χρόνοι νέοι κι εσύ θα μένεις
Πρωτόγραμμα στου κόσμου την κορφή.
Την τελική φωτιά να περιμένεις,
να προκαλείς τον τρόμο, να επιμένεις
μέσα στο θάνατο να είσαι η πηγή
μιας νέα ζωής κρυφής και προγραμμένης.