Γεννήθηκε στο κρύο του Γενάρη
και με το κρύο πάντα συντροφιά
δοκίμασε μια ιδέα από φως να πάρει
εκεί όπου τα σκοτάδια είναι θερμά.

Του` παν δειλία πως είν` αυτό
και τρόπος για να χάνει τον καιρό.
Μα εκείνος δεν τους απαντά
κι αλλάζει πάλι μήκος στα μαλλιά.

Και μόνασε στις ζέστες του Ιούνη
και με τη ζέστη τραύμα πανικού
κυκλοφορεί στο χώμα σαν μαμούνι
ντελάλης κάποιου άλλου εαυτού.

Του `παν δεν είναι λογικό
να θέλει και το εκεί και το εδώ.
Μα αυτός τρυπώνει στο βυθό
και ψάχνει στα ναυάγια ουρανό.

Δοκίμασε ελπίδες του Σεπτέμβρη
και την ελπίδα παίρνει για μωρό
που η μάνα του το ψάχνει να το έβρει
και να το ντύσει σαν ζαχαρωτό.

Του `παν ο κόσμος είν` εδώ
μα ζήτα του και δώσε του καιρό.
Μα αυτός πετάει τα κουπιά
κι αρχίζει μοναχός να κολυμπά

Και χάθηκε στη λασπουριά του Μάρτη
κι η λάσπη που` ναι χώμα και νερό
σχημάτισε ένα δικό του χάρτη
να τον κοιτάζει κάθε δειλινό

Του παν περνάει η ζωή
και φεύγεις μες στο χάσιμο κι εσύ.
Μα εκείνος είν` ακόμα εδώ
και σέρνει έναν άσκοπο σκοπό

πως ψέμα είν` ότι φεύγει η ζωή
κι η αλήθεια είναι άλλη:
Να` ρχόσασταν, να φεύγαμε μαζί
κι όλα θ` αρχίζαν πάλι...