Βουβό ρυθμό η νιότη μου χορεύει.
Βλέπει τυφλά μπροστά και μ’ αγριεύει.
Με το μηδέν παλεύει με μανία
μα δεν ξεφεύγει απ’ την ισοπαλία.

Έχει γνωρίσει πια χιλιάδες τρόπους
για να μισεί με πάθος τους ανθρώπους.
Περνά εύκολα το άλλοθι του λάθους
μέσ’ απ’ της μοναξιάς τους άσπρους τάφους.

Φορά του κλόουν πολύχρωμη ζακέτα
πετά μακριά του μάγου τη μπαγκέτα
στέκεται πάντα εκεί που τη βολεύει
και μόλις βαρεθεί μεταναστεύει.

Έχει λεπίδες μες στα δυο της μάτια.
Γυρνά στους δρόμους βράδυ και κομμάτια.
Έμαθε πια καλά να ζει από τράκες.
Δεν πέφτει σε παγίδες για τους βλάκες.

Μα μες στ’ αυτιά της πάντα κάτι κουδουνάει
κι είν’ ένα σάλπισμα που τη νικάει.
Μίλια μακριά και πίσω ξεκινάει
κι όλο στο τέλος σιωπηλά την προσπερνάει