Άσπρες γραμμές στον ουρανό
μ`ένα σουγιά μαροκινό σημάδια φτιάχνει.

Πάνω στο ξύλο χαρακιές
κι οι αγκαλιές πλέκουν ιστό σαν την αράχνη.

Ταξίδια σ`άγρια νερά
και θολωμένα πρωινά μες στα λιμάνια.

Πρόσωπα μες στην αγορά
λάμπουν κρυφά σαν του Αυγούστου πυροφάνια.

Πάνω στην πλάτη του φτερά
σχηματισμένα μια φορά από έναν έρωτα
έγιναν βάρκα να περάσει τον Αχέροντα.

Κόκκινα χείλη στο χαρτί
τον κόσμο έκανε γιορτή
πάνω σε κάρβουνα τη φτέρνα περπατάει.

Όποιος θυμάται τη φωτιά
ρίχνει στο φόβο μια ματιά και προσπερνάει.