Με τη βέρα στο τσεπάκι
κι ένα τραύμα ανοιχτό
μπαίνω στο κλειστό τζιπάκι
σ`άλλους δρόμους ν`ανοιχτώ.

Βγάζω τα παλιά μου ρούχα
τα καινούρια μου φορώ
πού`ναι ο έρωτας που σου`χα
μια φορά κι έναν καιρό.

Τώρα είμαι εν διαστάσει,
από σένα μακριά
όπου θέλω κάνω στάση,
χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά.

Μα οι ρόδες με πηγαίνουν,
παραλίες κι ερημιές
όπου κάθε νύχτα βγαίνουν
δυο παράξενες σκιές.

Πάλι γίνομαι φιτίλι,
πάλι γίνεσαι φωτιά
ποιος αέρας σ`έχει στείλει
για ν`ανάψεις πυρκαγιά.

Με τη βέρα πεταμένη
στο τσεπάκι του μπουφάν
η ζωή με περιμένει
και δεν είσαι εσύ το παν.

Τι κι αν ζούμε εν διαστάσει,
δε μου πάει να σου πω
ότι σ`έχω ξεπεράσει
κι ότι πια δε σ`αγαπώ.