Μακρινή σιωπή στη γωνιά του δέλτα
ώρα πρωινή πέρασε την άσφαλτο
στα δεκάξι χρόνια μια μελαχρινή,
τι να πει κανείς για την κοινωνία
τι να πει κανείς, τι να πει κανείς,
μέσα στον καθρέφτη πώς να ομολογήσεις,
φταίξαμε κι εμείς, φταίξαμε κι εμείς.

Πόπη, Νίτσα και Γωγώ, Κατερίνα κι Αργυρώ
και στο πλάι η Στέλλα,
δυο χιλιόμετρα σωστά η ζωή κι ο θάνατος
σ’ ένα σύρε κι έλα.

Μακρινή σιωπή τα υγρά τους μάτια
όπου κι αν σταθώ δεν υπάρχει ήλιος
ούτε μια γλυκιά ανάσα για να ζεσταθώ
χρώματα νεκρά ώσπου να χαράξει
απ’ τον Υμηττό, απ’ τον Υμηττό,
κίτρινες κορδέλες από τα θρανία
σφίγγουν το λαιμό, σφίγγουν το λαιμό.

Πόπη, Νίτσα και Γωγώ, Κατερίνα κι Αργυρώ
και στο πλάι η Στέλλα,
δυο χιλιόμετρα σωστά η ζωή κι ο θάνατος
σ’ ένα σύρε κι έλα.