Κυριακές, δειλινά, όταν ήμασταν παιδιά
η κρυφή μας χαρά ήτανε το σινεμά
καθισμένοι στην καρέκλα, μπράτσο μπράτσο κι η μαμά
και όταν έσβηναν τα φώτα εφτερούγιζε η καρδιά.
Να ο χοντρός να ο λιγνός και γινόταν χαλασμός
Μίκυ Μάους ο ποντικός μέγας αστυνομικός
Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κίτον μας σκορπούσαν τη χαρά
και τα γράμματα από κάτω πάντα φεύγαν βιαστικά.

Σινεμά, σινεμά, δάκρυ, γέλιο, μουσική
σινεμά, σινεμά μια ζωή φανταστική
οι φιγούρες και τα φώτα στην ψυχή δίναν φτερά
κι η αγάπη ένα παιχνίδι στο πανί σου σινεμά.

Φρεντ Αστέρ, ξαφνικά τις κλακέτες του αρχινά
και τις νύχτες σαν κοιμάμαι ζωντανεύουνε ξανά
φώτα, εικόνες, περιπέτειες η μαγεία του σινεμά.

Σινεμά, σινεμά, δάκρυ, γέλιο, μουσική
σινεμά, σινεμά, μια ζωή φανταστική
απ’το σήμερα μας παίρνει το φτωχό το τραγικό
και σε μια στιγμή μας φέρνει στο όνειρο το μαγικό

Σινεμά, σινεμά, δάκρυ, γέλιο, μουσική
σινεμά, σινεμά μια στιγμή φανταστική
οι φιγούρες και τα φώτα στην ψυχή δίνουν φτερά
κι η αγάπη ένα παιχνίδι στο πανί σου σινεμά.