Εφτά και τέταρτο η ώρα
φεύγω και πάω ταξίδι πάλι
και κάτω χάνεται η γη μου
σαν φλογισμένο πορτοκάλι.

Σφαίρες κυλάνε μετεωρίτη
γαλάζια όστρακα περνάνε
και μέσα απ’ το πηχτό σκοτάδι
όντα περίεργα με κοιτάνε.

Δεν έχω μνήμη ούτε σημαία
είμαι ποντίκι σ’ άδειο τρένο
τι ψάχνω σ’ άλλους κόσμους να βρω
και πού πηγαίνω, πού πηγαίνω;