Όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω,
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο,
όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως,
ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος;
Όσο σε μαθαίνω χάνω τις λέξεις,
γίνομαι ένα σώμα με χίλιες ορέξεις,
τόσα ραντεβού σε μια καφετέρια,
τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια.

Από την γωνία μέχρι το σταθμό
έγινα από άνθρωπος, παιδί χαζό,
μια Κυριακή από χίλια κομμάτια,
έπεσε πάνω μου και έγινε δάκρυα.
Πες μου ποιον μπορεί η αγάπη να σώσει,
όταν παίρνει λίγα απ’ αυτά που έχει δώσει;
Πάντα ήθελα κάποιον να `μαστε μαζί,
κι είμαι πάλι μόνος μέσα στην βροχή.
"Είν’ αυτό το τέλος, ή είναι η αρχή"
λέει ένα τραγούδι μέσα στο ταξί.

Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο,
με τ’ όνειρό μου που έσβησε η ζωή,
μα αν με αγαπούσες λίγο,
θα `ταν πιο μικρή καταστροφή..

Στο καντράν του κινητού έχω κολλήσει,
ένα μήνυμά σου μόνο θα δείξει
κι όλο μασάω την τσίχλα που μας αρέσει,
ένα βράδυ στο χορτάρι είχαμε πέσει.
Δεν είμαι παιδί μα εσύ με κάνεις,
το `βαλες σκοπό να με τρελάνεις,
μα μ’ αρέσει τόσο όταν κάνεις αστεία,
θέλω να σε πιάσω...

Από την γωνία μέχρι τον σταθμό,
έγινα από άνθρωπος, παιδί χαζό.
Μια Κυριακή από χίλια κομμάτια,
έπεσε πάνω μας και μού `ρθαν δάκρυα