Στον ίδιο δρόμο
Και πάλι έχω χαθεί
Πρόσωπα ξένα
Μοιάζουν με μένα
Κάτω απ’ τον ήλιο που δε λέει ποτέ να βγει

Σε μια βιτρίνα
Παιχνίδια τυχερά
Λάμπει το ψέμα
Όλο για μένα
Να ξεγελάσει τη δικιά μου μοναξιά

Δε θέλω πια να φοβάμαι
Δε θέλω πια να ξεχνάω
Αυτή την πόλη μες τα μάτια θέλω να κοιτάζω
Αυτή την πόλη θυμάμαι
Αυτή την πόλη πονάω
Σ’ αυτή την πόλη να μ’ ακούσει δυνατά φωνάζω

Όπου γυρίσω
Παράθυρα ανοιχτά
Μιλάνε για μένα
Με λόγια φθαρμένα
Και η αλήθεια μου τους φεύγει μακριά

Όσα γυρεύω
Μοιάζουν μακρινά
Σε μια πατρίδα
Που την ελπίδα
Μου σκοτώνει σαν σηκωθώ ξανά

Δε θέλω πια να φοβάμαι
Δε θέλω πια να ξεχνάω
Σ’ αυτή την πόλη που πληγώνει όσα αγαπάω
Αυτή την πόλη θυμάμαι
Αυτή την πόλη πονάω
Σ’ αυτή την πόλη πίσω τη ζωή μου εγώ ζητάω

Χωρίς τα όνειρα
Ποιος ζει αληθινά;
Απλώνω τα χέρια
Να πιάσω τ’ αστέρια
Κι αρχίζω να πετώ ξανά...