Έχω ένα δικό μου ουρανό
που του λέω αυτά που δεν ξεχνώ,
λόγια κι υποσχέσεις σου παλιές
στις απελπισμένες μου αγκαλιές.

Ήσουν, μα πια δεν είσαι,
χάνεσαι, παραιτείσαι
απ’ όσα θα `πρεπε να πεις,
ήσουν μα πια δεν είσαι,
φεύγεις, δεν προσποιείσαι,
σβήνεις φεγγάρι της σιωπής.

Έχω ένα δικό μου ουρανό
κι ένα φόβο καθημερινό,
πώς την ξεπερνάς τη μοναξιά
όταν πάθει τ’ όνειρο ζημιά.

Ήσουν, μα πια δεν είσαι,
χάνεσαι, παραιτείσαι
απ’ όσα θα `πρεπε να πεις,
ήσουν μα πια δεν είσαι,
φεύγεις, δεν προσποιείσαι,
σβήνεις φεγγάρι της σιωπής.