Σχίζονται κάμποι και βουνά,
βουίζουν τα λαγκάδια.
Μια μάνα που βαθιά πονά
το μοιρολόι αρχινά
τις νύχτες και τα βράδια.

Σχίζονται κάμποι και βουνά,
μια μάνα κλαίει και πονά.

Μέσα στα δάση τριγυρνά
το Χάρο ν’ ανταμώσει.
Της έχει πάρει το παιδί
κι η δόλια τον παρακαλεί
να της το ξαναδώσει.

Σχίζονται κάμποι και βουνά,
μια μάνα κλαίει και πονά.

Μην κλαις, μανούλα, μη ζητάς
από το Χάρο χάρη,
γιατί έχει άπονη ψυχή,
έτσι θα ’ρθει μια χαραυγή
και σένα να σε πάρει.

Σχίζονται κάμποι και βουνά,
μια μάνα κλαίει και πονά.