Η πρώτη μέρα μετά το τέλος της μάχης ήταν φριχτή
βγήκα από την κρυψώνα που είχα κρυφτεί...

Ο τρόπος ζωής που διαλέγω
είναι αυτό που με κάνει να αποφεύγω
την ποσότητα, δεν ανήκουμε εκεί,
ζούμε με μια εναλλακτική λογική
η ζωή τώρα πια είναι δύσκολη μες την γκριζούπολη
αντιαισθητική, μονότονη, υποτονική
ο εγωισμός των ανθρώπων, με κουράζει
η αναισθησία με τρομάζει
τα αισθήματα μου αλλάζει
γιατί βαρέθηκα να ζω αρρωστημένες καταστάσεις
δεν με ακουμπά το δήθεν ενδιαφέρον και οι πράξεις
οι μελανιές ζουν και αυτές μες την καρδιά μου
σαν χάρτες για να οδηγώ τα όνειρά μου
σιχάθηκα αυτούς που ανήκουν στο στρατόπεδο του εγωισμού,
θύματα του καιρού,
εμείς είμαστε αλλού συνέχεια πάνω στο χείλος του γκρεμού
κάτω από την επιφάνεια του τεράστιου ουρανού
εκεί που πέταξα με το μυαλό ψηλά,
και είδα μια σκιά να γελά ειρωνικά
και έτσι άκουσα τον θρήνο που είχε ο αέρας
βλέποντας τα δάκρυα της μέρας...

Γκρίζος ο κόσμος που ζω,
παίρνω από τα σύννεφα λίγο νερό,
για να πλυθούν οι πληγές
μακριά να φύγουνε σκέψεις κακές...

Γκρίζος Κόσμος

Κλέβοντας από την ζωή μου το γέλιο που ζητιάνεψα
έξω από ένα μπουρδέλο, ατύχησα στο τυχερό μου παιχνίδι
δεν δέχτηκα να πάρω της βρωμιάς το δαχτυλίδι
έχασα, μα δεν το δειξα σε κανέναν
νίκησα και το κρυψα και αυτό βαθιά σε μένα
γέλασα, μα και αυτό το έκανα ήσυχα
έκλαψα όμως έξω βγήκε χαρά
ψάχνοντας τον δρόμο για το φως
μόνος ναυτικός, ο γκρίζος ουρανός, ο λυτρωμός
όνειρο που έσβησε και έμεινε ο καημός
μόνος και αυτός πεθαίνει, κλαίει σκυφτός
ισόβιο ταξίδι, με βήματα αλλαγής,
τρόπος ζωής μιας άλλης διάστασης,
το πείσμα φαντασίας με ξυπνά όσο πιο γρήγορα μπορεί από τον εφιάλτη
Άνθρωπος στον γκρίζο δρόμο γυρνά
ελπίδα ζητάει και χρυσά κλειδιά
να ταξιδέψει πιο πέρα από το φεγγάρι
να επισκεφτεί το αστέρι που τον φλερτάρει...

Γκρίζος ο κόσμος που ζω,
παίρνω από τα σύννεφα λίγο νερό,
για να πλυθούν οι πληγές
μακριά να φύγουνε σκέψεις κακές...

Γκρίζος Κόσμος

Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν
πρόσεχε γύρω σου...