Μίσεψε Γιάγκο από `πα άλλοι να μη σε ιδούνε
γιατί `χουν αύριο πολλά οι χωριανοί να πούνε
και μάθε σκιας το μυστικό που `σαμε δα `χα κρύψει
και που με πότιζε καημούς, πόνους, φαρμάκια, θλίψη.
Είναι καιρός που σ`αγαπώ κι η αγάπη τυραννά με
κι όσο θωρώ το ανέλπιδο τόσο και πλια κεντά με
κι άβουλη παραιτήθηκα στση μοίρας το παιγνίδι
και μόνο τ` όνειρο κρυφή παρηγοριά μου δίδει.
Εμάλωνα τη σκέψη μου πως είχε ξεστρατίσει
θεράπειο στην κρυφή πληγή, να μη μου κακουργήσει.
Μα αν έκανα με το μυαλό και με το νου ινάτι,
σε τέτοιο πόλεμο η καρδιά τη φρόνεψη νικά τη.
Και κάνω δα του ριζικού, στσ` αγάπης το νομπέτι
για ένα μικιό τσαμπί χαράς, χίλιους καημούς ραέτι.
Και να, που εδά η μοίρα μου διπλή σκλαβιά μου βάνει
και καινουργιώνει την πληγή που `λπιζα πως θα γιάνει.