Η νύχτα κρεμάστηκε γύρω απ`το φεγγάρι και γέμισε
φως την κάμαρα και στο ντιβάνι ζωγραφιστό με ροζ
τριαντάφυλλα υγρή σαν τη θάλασσα.

Στον κτηνώδη εραστή της που σκίζει δαντέλες μπροστά του
στεκόταν νικημένη η Ελβίρα, καθώς σκεφτόταν τις μόνιμες
χάρες της αδυναμίας.

Κι όταν μια νύχτα και τούτος εδώ δα θ`αυτοκτονήσει,
μια νύχτα κρεμασμένη απ`το φεγγάρι, πιτσιλώντας αίματα
στον τοίχο με μια σφαίρα, κατουρώντας δάκρυα
και μη καταλαβαίνοντας τη φοβερή εξουσία της Ελβίρας.

Και πώς γινόταν η αιχμάλωτος φρεγάτα ποτέ να μη βουλιάζει
παρά να στέκει στον αφρό, με άλλη σημαία
με άλλο όνομα, Θαίς, Λαίς, Φρύνη, Μαγδαλινή
και πάντα να κυριαρχεί στη θάλασσα, στον έρωτα.

Η Ελβίρα πάντοτε θα σκέφτεται
τις μόνιμες χάρες της αδυναμίας.