Μοναξιά μου πλημμύρισε το σπίτι,
παγωνιά και γυρνώ σαν τον αλήτη,
ερημιά ο κόσμος γύρω είναι άδειος,
παγωνιά που να βρίσκεται το λάθος.

Που είμαι μόνος μου ξανά,
που δεν έχω μία ματιά,
που ό,τι αγάπησα μου φεύγει μακριά.
Που να χάνεται η σιωπή,
που να βρίσκεται και αυτή,
που μου έταζε ταξίδια μακρινά.

Μοναξιά μου κρατά τώρα το χέρι,
ερημιά μοιάζεις πια και εσύ με αστέρι
εκεί ψηλά, μακριά μου είσαι δε σε φτάνω
πες μου πως, να ζω μες τις ζωές των άλλων.

Που είμαι μόνος μου ξανά,
που δεν έχω μία ματιά,
που ό,τι αγάπησα μου φεύγει μακριά.
Που να χάνεται η σιωπή,
που να βρίσκεται και αυτή,
που μου έταζε ταξίδια μακρινά.