Ξέρω πως χάνομαι ξανά, ξέρω πως δε γλιτώνω
είναι ο ήχος της φωτιάς που χάρισε το φθόνο
και κρύφτηκα και φόρεσα τη μάσκα του αίματός μου
και ένιωσα να έρχεται ο άλλος εαυτός μου, και άλλαξα.

Είναι μια νύχτα σιωπηλή, είναι μια νύχτα τρόμου
μόνος στον πύργο μου να ζω, πνιγμένος στο παρόν μου
είναι μια νύχτα απ’ αυτές που ζω, μα δεν υπάρχω
θέλω να σπάσω το κελί, να ζήσω, να φωνάξω
πως χάθηκα, πως πόνεσα, πως έσπασα, πως άλλαξα.

Αφήνω πίσω τα παλιά, σκέψεις που με φοβίζουν
ξέρω πως ήρθε η στιγμή τα φώτα να μ’αγγίζουν
και μπόρεσα κι αντίκρισα το νέο είδωλό μου
και γνώρισα για μια φορά τον άλλο εαυτό μου, και άλλαξα.