Όλα σωπαίνουνε κι όλα πληθαίνουν
βαθιά στη νύχτα μου μοίρα σκληρή
τα μάτια έχουνε τα χείλη φέρουν
το στήθος χτίστηκε για ν’ απορεί.

Και πάρε ώρα μου πάρε φωνή μου
πάρε απ’ το στήθος μου πια τη φωτιά
αν είν’ τα χέρια μου που με ξεχνάνε
τα μάτια χτίζουνε νέα καρδιά.

Γιατί κι ο πόνος μας είναι μια νίκη
σ’ αυτήν την άθλια ρήξη του κόσμου,
νίκη τα μάτια μας, νίκη η μέρα,
νίκη του ρόδου σου στήθος στη φρίκη.