Έξω χαράζει κι ο ήλιος πάλι
μ’ εσένα μοιάζει, που ανατέλλεις
μες στην ψυχή μου κάθε πρωινό
μες στην ψυχή σταλάζεις μαύρο φως

Βγαίνω στο δρόμο και ζαλισμένος
παραπατάω, κι αν σε διακρίνω
σε κάποιας άλλης τη μορφή ριγώ
με κάποιας άλλης τη μορφή μεθώ

και η σκιά σου, σαν δηλητήριο
κυλάει στο αίμα, πονάει σαν ψέμα
στα δυο με κόβει σαν γυαλί που σπάει
στα δυο με κόβει κι ύστερα γελάει

Το γέλιο της με τρομάζει
με θανάτου σημάδι μοιάζει
θέλω να κρυφτώ

Έξω βραδιάζει, η πόλη αδειάζει
σαν το μυαλό μου από τις σκέψεις
τις παραισθήσεις τις εφήμερες
τις παραισθήσεις και τις χίμαιρες

Αύριο πάλι και κάθε μέρα
θα ξημερώνει και θα τελειώνει
με κάθε αυγή η άδεια μου ζωή
με κάθε αυγή πεθαίνει η λογική