Το παράθυρο κλειστό,
νύχτα κι η αγάπη πουθενά,
έμεινα καντήλι εγώ σβηστό
κι έξω κλαίει η βροχή.

Το παράθυρο κλειστό,
να `τανε να `ρχόσουνα ξανά,
να ‘τανε το βλέμμα του ζεστό,
να `χες λέει κι εσύ ψυχή.

Να `χαν όλοι οι άνθρωποι
το ίδιο ριζικό,
να `χανε και μια καρδιά,
στην αγάπη να ‘χανε
το ίδιο μερτικό
για να μην πονάνε
και να γινόταν ο καημός
αγέρας και βροχή,
αγέρας και βροχή.

Το παράθυρο κλειστό,
δρόμος η ζωή μου, σκοτεινός,
έμεινε ο κόσμος αδειανός
κι έξω κλαίει η βροχή.

Το παράθυρο κλειστό,
να `ταν το γραφτό του καθενός
άστρο φωτεινό και ουρανός,
να ‘χες λέει κι εσύ ψυχή.