Δε θέλω να σε βλέπω όταν περνάς
και η ανάγκη σου να πνίγει τη δική μου.
Μήνας Απρίλης μα παράθυρα κλειστά
και το φιλί σου να λερώνει την ψυχή μου.

Και έτσι παράταιρος και μόνος θα σταθώ
σαν τα λιμάνια που προσμένουνε αγάπη
εσύ θ’ απλώνεις τα πανιά σου στον καιρό
σε μια πορεία που εγώ χάραξα στον χάρτη.

Δεν έχω ανάγκη να σε αγγίζω όπως παλιά
και η μυρωδιά σου να σαλεύει τη πνοή μου.
Έχω πια μάθει πως να ζούμε χωριστά
μέρα τη μέρα σ’ εξορίζω απ’ το κορμί μου.

Και έτσι παράταιρος και μόνος θα σταθώ
σαν τα λιμάνια που προσμένουνε αγάπη
εσύ θ’ απλώνεις τα πανιά σου στον καιρό
σε μια πορεία που εγώ χάραξα στον χάρτη.

Δε θέλω πια να μάθω τι ζητάς
αφού δεν ήμουν ούτε θα `μαι στα όνειρά σου.
Όφις και κρίνος ήταν η πλοκή σε μας
ο έρωτάς μου το σφιχτό τ’ αγκάλιασμά σου.

Και έτσι παράταιρος και μόνος θα σταθώ
σαν τα λιμάνια που προσμένουνε αγάπη
εσύ θ’ απλώνεις τα πανιά σου στον καιρό
σε μια πορεία που εγώ χάραξα στον χάρτη.