Φυσά και με δροσίζει
αέρας που ’ρχεται απ’ το χθες
γλιστρά και στροβιλίζει
τους ήχους μου και τις σιωπές
κραυγές γαληνεμένες
και ψίθυροι αγριωποί
χορεύοντας, ανοίγει
ανοίγει αυλαία στην ψυχή

Το φως της νοσταλγίας
απλώνει ξαφνικά
και γίνεται βαρκάκι
να πλέει στ’ ανοιχτά

Σε βλέπω μαυρισμένη,
γυμνή, μ’ ολόξανθα μαλλιά
κι οι δυο μας μεθυσμένοι
σ ’του έρωτα την αγκαλιά
ο φοίνικας, η άμμος
που’ χε κολλήσει στο κορμί
η θάλασσα, η αρμύρα,
αιτία ήταν κι αφορμή