Ο θεός Απρίλιος βρέχει τα μαλλιά σου
στ’ αρμυρό της θάλασσας σμαραγδένιο δάκρυ
ο θεός Απρίλιος παίρνει τα κουπιά σου
τρεχαντήρι ο έρωτας, οι Κυκλάδες άκρη.

Μα η δική σου Άνοιξη ξέρει από χώμα
θερισμό και όργωμα, γη και υπομονή
κι ήρθε και ξημέρωσε πρόσφυγας το σώμα
τότε που ναυάγησες στην Κομοτηνή.

Ο θεός Απρίλιος ψάχνει στα σοκάκια
του σπιτιού σου την αυλή, το χρυσό πλατάνι
για ν’ απλώσει τα πανιά πάνω στα κλαδιά του
της Ροδόπης τα βουνά πέλαγο να κάνει.