Πώς τα σκοτώσαν τα πουλιά που σμίγαν στον αγέρα
μια θάλασσα μας χώρισε μια θάλασσα πλατιά
τα χέρια ξένα και νεκρά τα μάτια ερημωμένα
μια τουφεκιά στον άνεμο και πέφτουν τα φτερά

Ανασηκώνω την καρδιά κι ο κίνδυνος βαραίνει
και τις φωνές που σώπασαν ν’ ακούσω δεν μπορώ
αμοίραστο είναι το ψωμί κι η αγάπη μου διαβαίνει
αμίλητη αφίλητη χαμένη από καιρό

Να σταματήσω τον καιρό να τον γυρίσω πίσω
να μη νυχτώνει ο ουρανός και φεύγουν τα πουλιά
πριν γείρει ο ήλιος στα βουνά και σβήσει το φεγγάρι
ν’ ανθίσει πάλι η αγάπη μας σαν τότε μια φορά

Ανασηκώνω την καρδιά κι ο κίνδυνος βαραίνει
και τις φωνές που σώπασαν ν’ ακούσω δεν μπορώ
αμοίραστο είναι το ψωμί κι η αγάπη μου διαβαίνει
αμίλητη αφίλητη χαμένη από καιρό