Θολό το βλέμμα μου,
θαμπό απ’ το μεθύσι
και το κορμί μου
ασήκωτο, βαρύ
ποια μοίρα άραγε
έτσι μ’ έχει χτυπήσει
και ποια κατάρα
στη ζωή μου μ’ έχει βρει!

Ποτέ μου δεν περίμενα
η συννεφιά να φτάσει
να μου γκρεμίσει τη χαρά
τον ήλιο να σκεπάσει!

Πικρά είν’ τα χείλη μου
πικρή `ναι κι η ζωή μου
σκληρά τα μονοπάτια της ζωής
ποιος θα πονέσει αχ
για την καταστροφή μου
σ’ αυτή τη σφαίρα
δε μ’ αγάπησε κανείς!