Ο Φριτς, ο Μπρούνο κι ο Κωστής
εργάτες είναι και οι τρεις
στην ξενιτειά σε μία φάμπρικα μεγάλη,
κι όταν θυμόταν τη σκλαβιά
τους έβριζε ο Κωστής βαρειά,
"πανάθεμα για τις φωτιές που είχατε βάλει".

Πάψε Κωστή και μη μας βρίζεις, να χαρείς,
είμαστε αγέννητοι την εποχή εκείνη,
κι ίδια μ’ εσένανε μισήσαμε κι εμείς
τα μακελειά των Χίτλερ και των Μουσολίνι,
πάψε Κωστή μου να χαρείς
ειρήνη θέλουμε κι οι τρεις.

Καλά το σκέφτηκε ο Κωστής
πως ούτε ο Μπρούνο, ούτε ο Φριτς
έχουνε φταίξει για των αλλονών τα λάθη
και δεν τσακώθηκαν ξανά
αλλά δουλεύανε σκληρά
κι αντάμα κλαίγανε της ξενιτειά τα πάθη.

Πάψε Κωστή και μη μας βρίζεις, να χαρείς,
είμαστε αγέννητοι την εποχή εκείνη,
κι ίδια μ’ εσένανε μισήσαμε κι εμείς
τα μακελειά των Χίτλερ και των Μουσολίνι,
πάψε Κωστή μου να χαρείς
ειρήνη θέλουμε κι οι τρεις.