Ήταν στο κοινό και με κοίταζε μέσα από μια μηχανή
άναψε το φλας και στη λάμψη του ήξερα πως είναι αυτή
ήδη η καρδιά μου έτρεχε με εκατόν σαράντα
σαν θαύμα εμπρός μου στάθηκε ό,τι ονειρευόμουν πάντα...

Και ένα τραγούδι άρχισε να παίζει πίσω η μπάντα
κι έπειτα ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα...

Μα έτσι όπως ήρθε έτσι χάθηκε, είχε τα δικά της κι αυτή
είχε τον ουρανό με τ’ άστρα της να κατεβάσει στη γη
κι ένα σημείωμα μου άφησε πως "...σου χρωστάω πάντα
ναι, ήταν ωραία όσο κράτησε, μα τίποτα δε κρατάει για πάντα..."

Κι έπαιζε στο ραδιόφωνο μια ξεχασμένη μπάντα
λες κι ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα

Μα εγώ την εικόνα πάγωσα κι απέμεινε να με κοιτά
με την τελευταία λέξη της και τα χείλη μισάνοιχτα!

Και ένα τραγούδι άρχισε να παίζει πίσω η μπάντα
κι όλος ο χρόνος σταμάτησε στη στιγμή που κρατάει για πάντα...