Μα πώς καταφέρνω εγώ να σωπαίνω
χωρίς να μιλάω χωρίς ν’ανασαίνω
στους τέσσερις τοίχους να είμαι κλεισμένος
με φώτα με ήχους και αφηρημένος

Η τρέλα φωνάζει απ’έξω απ’την πόρτα
προτού μου ανοίξεις τον έρωτα ρώτα
μα τι να ρωτήσω σ’αυτή μου τη φάση
ακόμα κι ο έρωτας μ’έχει ξεχάσει

Και μόνο η σιωπή σε κάθε γωνία
μου λέει γελαστή με μια ειρωνεία
δικός μου είσαι εσύ
δικός μου είσαι εσύ

Εγώ σε ορίζω εγώ σε διατάζω
εγώ σ’αγαπάω και σ’εξουσιάζω
εγώ σε θυμώνω εγώ σε τρελαίνω
εγώ σε σκοτώνω εγώ σ’ανασταίνω
σιωπή μου εσύ, σιωπή μου εσύ

Ανοίγω συρτάρια με φωτογραφίες
παλιές μας στιγμές με φωνές φασαρίες
και τώρα μονάχος να βάζω στο στόμα
ποτήρια γεμάτα με κίτρινο χρώμα

Και μόνο η σιωπή σε κάθε γωνία
μου λέει γελαστή με μια ειρωνεία
δικός μου είσαι εσύ
δικός μου είσαι εσύ

Εγώ σε ορίζω εγώ σε διατάζω
εγώ σ’αγαπάω και σ’εξουσιάζω
εγώ σε θυμώνω εγώ σε τρελαίνω
εγώ σε σκοτώνω εγώ σ’ανασταίνω
σιωπή μου εσύ, σιωπή μου εσύ