Πρώτα απ’ όλα το θηρίο είδε το φως
το θρεμμένο το βλαστάρι βγήκε εμπρός
μ’ ακουστικά στ’ αυτιά κι ένα μίκτη μες τα χέρια
και φοβήθηκε κι η νύχτα και τ’ αστέρια
στάθηκε κι είδε τριγύρω απ’ την κοιλιά του
σαν άρχοντας καμάρωνε συνέχεια τα κιλά του
το χάρισμά του εκτός απ’ τη μαγκιά του
του το `χε φτιάξει ο Θεός για φορεσιά του
Έψαξε μύρισε και βρήκε δυο πικαπ
μαζί του έσερνε βλέπεις το μικρόβιο του ραπ
και χράτσα χρούτσα πήραν φωτιά οι βελόνες
του δισκοθέτη ο καημός ρίχνει κολώνες
Με τόσο όγκο με τόση οργή
με τόσο βάρος πρέπει να πονάει κι η γη

Κάνει τον ήλιο να πεθαίνει από το κρύο
κυρίες και κύριοι μπροστά σας το θηρίο

Βαβυλώνα αυτό είναι το θεριό σου
κι η παρακμή πάλι ζήλεψε το γιό σου
όταν τον άκουσε να παίζει με μανία στα πλατώ
γιατί δε βρήκε ένα σημείο του τρωτό
Τον είδε να σκρατσάρει τον είδε να μιξάρει
τον είδε να τα παίρνει με τους φλώρους να σαλτάρει
είδε και τη σκιά του τριγύρω της ν’ απλώνει
τον άκουσε να βρίζει και να της τα χώνει
τον άκουσε να λέει πως πρίν να γεννηθεί
υπήρχε ένας μύθος για κάτι που θα `ρθεί
να πνίξει τα πουστράκια που δε σέβονται καθόλου
μες τα δικά τους λόγια που αποδείχτηκαν του κώλου
να κάνει κάποια μάτια ξανά ρε να δακρύσουν
κι όση έμεινε κακία μέσα τους να τη φτύσουν
σε κάποιους να θυμίσει πως ξέχασαν το αντίο
τους φόβιζε που υπήρχε σαν σκέψη το θηρίο