Ήρθανε ένα βράδυ και σε πήραν
εκείνοι που δεν ξέρουν τη ζωή,
ψάξαν παντού και τίποτα δεν ήβραν
κι αφήσανε την πόρτα ανοιχτή.

Δίπλα στο παραθύρι το κρεβάτι
και πάνω στο κρεβάτι, γκαρδιακή,
φωτογραφία παιδική, γιομάτη,
μ’ αυτόν που χάσαμε την κατοχή.

Εργάτης στα γιαπιά, τριάντα χρόνια,
δεν είδες, μια φορά, μέρα καλή,
παιδί μ’ ασβέστες στα μαλλιά σου χιόνια
στις σκαλωσιές ανέμιζες ζωή.

Πέταγες το σακάκι στην κρεμάστρα
κι έτρεχες να πλυθείς απ’ τη δουλειά,
την ώρα π’ αψηλά ανάβαν τ’ άστρα,
αντάμωνες κρυφά μια κοπελιά.

Περάσανε τα χρόνια και οι μήνες
και συ ακόμη μου μιλάς και καρτερείς
κι ας είναι οι πληγές σου από κείνες
που στον καιρό να κλείσεις πάλι δεν μπορείς.