Το δωμάτιο αυτό
είναι χρόνια κλειστό
από φίλους δεν ξέρει
άλλον κανέναν δε θέλει
εδώ μέσα υπάρχω εγώ

Αναπνέει βαριά
δε γελάει συχνά
μόνο όταν ξεχνάει ήσυχα τραγουδάει
και τα κλάματα βάζει μετά

Είναι χρόνια αδειανό
έχει ένα κρεβάτι
ένα μικρό μπαλκονάκι
κι ένα τραπέζι φτηνό
να αράζω το πρωί
να διαβάζω ιστορίες
γι’ ανοιχτές παραλίες
για έναν κόσμο μακρινό

Στο δωμάτιο αυτό
πάντα πριν κοιμηθώ
ακούω γέλια, παρέες
που γιορτάζουν τις μέρες
έναν όροφο πάνω από `δω