Πόσο ακόμα θα ονειρεύεσαι πως θα `σαι κι εσύ
μαζί μ’ αυτούς που όλο μιλάνε λες και είναι θεοί
ούτε θυμούνται από που είναι κι από που έχουν μπει
που ζουν υπέροχα, μας οδηγούν κι ας είναι τυφλοί

Πόσο ακόμα θα πιστεύεις πως αυτό το κουτί
είναι το κέντρο αυτού του κόσμου που έχουν χτίσει αυτοί
Τους πιάνει τρέλα αν δε τους βλέπεις, αν δεν είσαι εκεί
κι όσο αντέχεις παίρνεις δύναμη

Όσο τα όνειρά μας έχουμε, δε θα κρυβόμαστε, δε θα τρέχουμε
Κι όσο τα πόδια μας αντέχουνε, θα συνεχίζουμε να χορεύουμε

Ο χρόνος τρέχει και μαζί του φεύγεις, δεν είσαι εδώ
Χρυσωρυχείο το μυαλό σου, το `χουν κάνει θολό
Είναι πιο εύκολο να στέκεσαι εκεί, να κοιτάς
Να μη μιλάς κι άσε να σκέφτονται αυτοί που αγαπάς

Τους πιάνει τρέλα αν δε τους βλέπεις, αν δεν είσαι εκεί
Χρυσό κεφάλι που είναι έτοιμο να ανατιναχτεί
Κι όταν στα μάτια σου τα μάτια τους δούνε
Μες στα χρυσά τους κλουβιά θα κρυφτούνε