Σαν νιώθει η λίμνη μοναξιά την καλαμιά ρωτάει,
τι συζητάνε τα πουλιά μες στων ερώτων τη φωλιά
να μάθει λαχταράει.

Τον κέδρο πνίγει ο καημός όταν βοριάς φυσάει,
ο πελαγίσιος ο θυμός και των κυμάτων ο λυγμός
στα βράχια πως ξεσπάει.

Αγάπη κάνε με πουλί στων αστεριών τη σκόνη,
και πες του ανθρώπου τη φυλή σαν η καρδιά θυμώνει
πουλιά να μη σκοτώνει.

Στου χρόνου μέσα τη ροή αυτοί που ζούνε μόνοι,
ψάχνουν γιατί μες στη ζωή τ’ αστέρι φεύγει το πρωί
παρέα με τ’ αηδόνι.