Από τη φτώχεια βασανισμένος
με κουρασμένο πια το κορμί
με πιο κουράγιο μπορώ να ζήσω
αφού και σένα σε χάνω απ’ τη ζωή.

Σ’ είχα κοντά μου για στήριγμά μου
τις μαύρες ώρες παρηγοριά
τώρα που φεύγεις χάνω το θάρρος
κι ο χωρισμός μας μου σφάζει την καρδιά.

Με την ψυχή μου κουρελιασμένη
το έχω ρίξει πια στο πιοτό
μα όπως τρέχουν τα δάκρυά μου
θολό ποτήρι παίρνω για να πιω.