Μ’ αναμμένα τσιγάρα, μες στην αντάρα
μες στις στάχτες σου τραγουδάω
εσύ στέκεσαι αλλού, τα κανάλια μετράς
στις ψυχές σου ξέρω δε χωράω

Απ’ τους τοίχους περνάς, `'που κοιτάς'’ με ρωτάς
ποιος ρωτάει για σένα στη σιωπή
στα ποτάμια του νου, στους καθρέφτες τ’ ουρανού
κανείς δε θα φανεί

Μ’ αναμμένα τσιγάρα σε ψάχνω τα βράδια
και σ’ αναζητάω
σκέρτσα κάνω, γκριμάτσες, φιγούρες,
χορεύω και πίνω και μεθάω

Είσαι μόνος, το ξέρω
μια στιγμή να προφέρω τ’ όνομά σου.. είσαι εκεί;
μια στιγμή να σ’ αγγίξω, αν γλυκαθείς να συνεχίσω
όποιος τ’ αξίζει, ζει...

Μ’ αναμμένα τσιγάρα η κριτική σου τρομάρα
θα κρυφτώ, για να μη με βρει,
χρωματίζω το φως, να σε πάρει ο ρυθμός
απ’ τη λούπα σου την αυστηρή

Τα κοκόρια λαλούν, `'που το πας'’ με ρωτούν
τα παγούρια σου είναι αδειανά,
στις ερήμους του νου, στις καδένες του καιρού
δε ζεις πουθενά

Μ’ αναμμένα τσιγάρα, στριμωγμένος στη ζάρα
του κορμιού μου πετάω ριπές,
μπαταριές με ξυπνάν, φεύγουν, χάνονται, παν
της ζωής μου οι αφορμές

Δωσ’ μου κάτι να το `χω, τότε που όλο θα κλώθω
παραμύθια στα δυο μου παιδιά, για παλιά,
να τους λέω στο φεγγάρι, είχα νιάτα, είχα χάρη,
μα ήταν τα χρόνια θαμπά

Πες μου τι κρύβει η ψυχή μου
εσύ που με ξέρεις και ζεις ότι θες
πες μου κι η ευθύνη δική μου
γιατί να ξεχνάω συνέχεια όσα θες

Εδώ δε μένει κανείς
τα βράδια ζαρώνω με ζωνουν σιωπές
εδώ δε μένει κανείς
στοιχειώνω σε στίχους, σ’ αυτά που είπα χθες

Μ’ αναμμένα τσιγάρα μπρος και πίσω είχες μάρα
και καημό να σιγουρευτώ,
να σου φτιάχνω φωλιές, να προσέχω τι λες
κι όταν σφάλλεις, τα `'γιατί'’ σου να βρω

Να `χω άσπρα φτερά και σφιχτή αγκαλιά
να σε παίρνω απ’ τον κόσμο συχνά
μα γυρνώντας στις τρεις, είδες που θα χωθείς
δίπλα μου, κι όπως όπως, έφυγες μακριά