Τα δικά μου τα παιχνίδια είναι δίκαια παιχνίδια,
κανείς δε χάνει κι όλοι χαίρονται,
στα δικά μου τα παιχνίδια όλοι λένε την αλήθεια,
κι όποιος λυγίζει, δύσκολα καίγεται.

Μετατοπίζεται το τέρας
εκεί που νιώθει πως φυσάει ο αέρας,
και μου χαλάει τη βραδιά μ’ ένα ζεϊμπέκικο,
στου μπαγλαμά την άδεια τρύπα
μια χώρα ανύπαντρη γυρεύει προίκα
κι απ’ τον καημό πέφτει λιπόθυμη στο πάτωμα.

Τα δικά μου τα παιχνίδια ποτέ δεν είναι ίδια,
στεγνά αρχίζουν, υγρά τελειώνουνε,
εκεί μέσα όλοι χωράνε κι αν το δρόμο τους τραβάνε,
ξεχνιούνται λίγο, μαζί μου παίζουνε.

Μετατοπίζεται το τέρας
εκεί που κρύβεται το φως της μέρας,
και του τρυπάει την καρδιά μ’ ένα ρεμπέτικο,
μα όποιος ξέρει από παιχνίδια
κι έχει για μάνα του την Μήδεια
κάνει κομμάτια τη ζωή του σ’ ένα πέλαγος.

Μα όποιος ξέρει από παιχνίδια
κι έχει για μάνα του την Μήδεια
κάνει κομμάτια τη ζωή του σ’ ένα πέλαγος.