Μάταιο πλήθος τον ουρανό γυρεύει που συνετρίβη
ο ερχομός σου της άνοιξης κλωνάρι αλαφιασμένο,
σ’ ένα λιοπύρι γυρεύω τη σκιά σου και δεν τη βρίσκω
δυο τρεις αγάπες πλανήθηκαν και πάλι σ’ άγνωστα βάθη.

Τ’ άνθη μαράθηκαν στο λίγωμα της μέρας και της αγάπης
στα φλογισμένα τα δάση οι επιθυμιές μου κι η μοναξιά σου,
χρυσά τα στάχυα στο λιόγερμα σαλεύουν προς τη φωνή σου
ξανθές εικόνες κι ανέμοι ασπρομάλληδες πλέκουν τραγούδι.

Ο ερχομός σου φλογέρα ασυγκράτητη σε μάγου στόμα
πέρα απ’ τα στάχυα χάνεσαι καλοκαίρι και δε γυρίζεις,
τι χρώμα να `χουν τα ανέκφραστα τα μάτια της απουσίας;
Στα δειλινά μας χάνεται η ζωή μου και η ζωή σου.