Μετρώ το χρόνο όταν οι δείκτες μου γυρίζουν δίχως κόντρα
από τον άνεμο που κόβει των ανθρώπων η σιωπή.
Χάνω απ` τα χέρια μου τον έλεγχο, με τριγυρίζουν όντα
με καταδιώκουν και με κλείνουν σε μια αέναη φυλακή

Το σιδηρούν μου προσωπείο τώρα σπάω δίχως κόπο.
Αντιστρατεύομαι εικόνες που με στέλνουν στο κενό.
Ταξίδι κάνω στο χλοερό και σκιερό μου τόπο.
Ξεφεύγω απ` τα δαιμόνια και επιστρέφω εδώ.

Βουλιάζει το θάμα, βουλιάζω κι εγώ.
Σ` απόστρατο τάγμα πώς να αναστηθώ;
Μικραίνει ο χώρος, τελειώνει το φως.
Απολείπειν τον Αντώνιον ο Θεός

Οι σημαδούρες μου τρελάθηκαν και χάσανε το χώρο.
Τρέμουν οι εικόνες και τα χρώματα στο τικ τακ του ματιού.
Βαρέσαν διάλυση και γύρισαν στον ομφάλιό τους λώρο
τα ορφανά μου με παράτησαν και κίνησαν γι` αλλού.

Έξω στο άπειρο ένας γάτος από νάιλον κλαψουρίζει
κι εγώ αγαπούλα μου είμ` επίσης από εύφλεκτο υλικό.
Μες στ’ άδειο μου κεφάλι ρεύμα ηλεκτρικό σφυρίζει.
Ψάχνω την ώρα την κατάλληλη με εφέ να εκραγώ.

Βουλιάζει το θάμα, βουλιάζω κι εγώ.
Σ` απόστρατο τάγμα πώς να αναστηθώ;
Μικραίνει ο χώρος, τελειώνει το φως.
Απολείπειν τον Αντώνιον ο Θεός