Ήσουν αθώα βρε καρδιά
σαν τα εξάχρονα παιδιά
κι έτσι γελάστηκες
στο θέατρο της ζήσης.

Πίστεψες λόγια τρυφερά
και πρόσωπα φανταχτερά
γι αυτό και βιάστηκες πολύ
να αγαπήσεις.

Σαν τον ήλιο στον καθρέφτη
είν’ ο κόσμος δυστυχώς
μας θαμπώνει μα δεν έχει
ζεστασιά αυτό το φως.

Καρδιά μου πίστεψες πολύ
στα δάκρυα και στο φιλί,
στις υποσχέσεις,
στις βαθιές τις υποκλίσεις.

Μα τώρα το `μαθες καρδιά
πως όλα είναι μια μπογιά
που βάζει ο κόσμος
ώσπου να τον αγαπήσεις.

Σαν τον ήλιο στον καθρέφτη
είν’ ο κόσμος δυστυχώς
μας θαμπώνει μα δεν έχει
ζεστασιά αυτό το φως.