Αχ, πώς περνάει ο καιρός
μ` ένα αδιόρατο πώς και μέσα κάτι ρωτάει
πώς είναι πώς δυνατό
τον πιο κρυφό θησαυρό, πάντα ένα τέρας φυλάει
έτσι περνάει ο καιρός
κι όπως γυρνάει ο τροχός όλο και κάτι σκαλώνει
το βρίζεις και το χτυπάς
μετά από λίγο κοιτάς να σκαει κι αυτό το μπαλόνι.

Ένα τώρα που διαρκεί αρκεί
ένα τώρα που αλλάζει πώς μοιάζει
με βουτιά χρυσή κι η κάθε στιγμή
πια δε με τρομάζει.

Όπως περνάει ο καιρός
τα πέπλα πέφτουν διαρκώς και πριν χαθούν ανεμίζουν
κάνουν παιχνίδια στο φως
να φανερώσουνε πως γύρω οι σειρήνες σφυρίζουν
σ` όνειρα περαστικά που αναβοσβήνουν και να
πριν τα προλάβεις χλομιάζουν.

Σπάμε τον κύκλο οι φτωχοί
μένουμε πάλι γυμνοί, μα οι σειρήνες φωνάζουν.

Έτσι περνάει ο καιρός
μα και ποτέ κανενός δεν έχει κάνει τη χάρη
έστω να κοντοσταθεί, να τρέξει και να βιαστεί
το χρόνο του να μην πάρει
έτσι περνάει ο καιρός
παίζει μαζί μας διαρκώς, μας τρέχει σ` άγνωστα μέρη
ζητάει να του δοθείς
κι έτσι σιγά να αφεθείς, στην τελική, κάτι ξέρει.