Του τρένου το παράπονο
της σήραγγας το μάκρος
Ο φόβος κάθε σφουγγαρά
της θάλασσας το βάθος

Άλλον τον λεν’ αγαπητό
κι άλλον αγαπημένο
Πιασμένο αγρίμι είν’ η καρδιά
σε δάσος μαγεμένο

Έχει βάσανα η ζωή μου
δεν τα ξέρει ούτ’ η αυλή μου
κι αν της ξομολογηθώ
τα λουλούδια της νυστάζουν
κι αν την προσπεράσω πάλι
μαραζώνει και χαλάει...

Του αντρειωμένου η αντρειά
για της καλής τα ρόιδα
ο δράκοντας κι η κοπελιά
το παραμύθι το είδα

Την κοπελιά ο δράκοντας
την έφαγε ένα βράδυ
που ο αντρειωμένος μέθυσε
κι έφυγε με μιαν άλλη

Έχει βάσανα η ζωή μου
δεν τα ξέρει ούτ’ η αυλή μου
κι αν της ξομολογηθώ
τα λουλούδια της νυστάζουν
κι αν την προσπεράσω πάλι
μαραζώνει και χαλάει...