Ένοχα χρόνια, αβέβαια βήματα, δειλά
μποστά στα μεν, πίσω απ’ τα δε, μέσα στα αλλά
σε βέλη ευάλωτοι, ματώθηκε η καρδιά μας

Χωμένοι μες στα περιθώρια των καιρών
στις κατακόμβες της ψυχής των ποιητών
κόμπο το μίτο κάναμε του έρωτά μας

Τώρα η ανάγκη μας τα βράδια σαν ξυπνά
σκιές ανάσας απ’ το πριν και το μετά
φθάνουν κι ονόματα μας ψιθυρίζουν

Λέτα, Νινέτα, Ελένη, Αννέτα, Στέλλα, Κάτια
Νάντια, Ματίλντα και Βιβή,
Τιτίνα, Κορίνα, Μαρίνα, Αναστασία, Ράνια,
Βάνα, Ηρώ, Βανέσσα, Μπία, Μερόπη και Φανή...

Θεές γοργόνες με στο υγρό μας το κενό
και φτερωτές μετά ως τον έβδομο ουρανό
η ζωή, ο θάνατος, κι αυτές στο αναμεσό τους

Πλάνες σειρήνες στα πελάγη μιας ζωής
και εμείς δεμένοι στα κατάρτια της σιωπής
πολύχρωμα σπέρνουν λάγνα φοβέρα

Η Βέρα, η Νίκη, η Άννα, η Γιάννα, η Γιώτα, η Βίκυ
η Άσπα, η Μιμίκα κι η Γωγώ

Τις άβολες νύχτες μετράμε `'όχι'’ και πίκρες
χάσκουμε στο πριν και το μετά, δεν έχει γιατρειά
παραδομένοι σ’ όρκους λάγνους εραστών...

Ζώντας μ’ αναστολές και υπόγειες ταραχές
φυλακισμένοι μες σε δόλιες ηθικές
μπροστά μας πάλλονται και νόμους ανατρέπουν

Έμμετρα πλέκονται σε στίχους τραγουδιών
μ’ ερωτικά ουρλιαχτά, κρεσέντα μουσικών
κλείνουν το μάτι και φωτίζουν βάθη
πάθη με λάθη, με ζήλεια, ιδρώτα και έρωτα
κορμιά σφιχτά, βαγόνια της φυγής

η Ρίκα, η Μίρκα, η Όλγα, η Ερατώ, η Ζωή

ριπές ματιών που πέρασαν, και μνέσκουμε αφελής,
βουβοί, περήφανοι, και πάντα ανασφαλείς...