Κάθε αρχή κρύβει στο βάθος ένα τέλος
σκουριάζει κάποτε του έρωτα το βέλος
μα δε με νοιάζει η επόμενη ηλιαχτίδα.

Είναι η πυξίδα μου σε σένα κολλημένη
και ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
κι ας ξεθωριάζει μες στου χρόνου την παγίδα.

Όσο τα μάτια σου θα έχουν ίδιο χρώμα
θα σ` αγαπώ, ας βρεθώ σε ξένο σώμα.
Όσο τα μάτια θα` χουν κάτι από νύχτα
θα σου φωνάζω δε σ` αλλάζω καληνύχτα.

Είσαι στη Γη για μένα της Εδέμ ο κήπος
εκεί κουρνιάζει της καρδιάς ο κάθε κτύπος
βρίσκει απάγκιο απ` του κόσμου την τρεχάλα.

Είσαι η πυξίδα μου μ` αστέρια κεντημένη
κι ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
ο έρωτάς σου τ` ουρανού μου είναι σκάλα.