Το πρόσωπό σου σαν μετάξι
στα χείλη ρόδα κι ευωδιές,
θέλει η ψυχή σου να πετάξει
σαν πασχαλίτσα στις ροδιές.

Τον ήλιο τάζουνε δικό σου
σ’ ένα σκισμένο ουρανό,
γίνεται δέντρο ο θυμός σου
κι είναι καμμένο το βουνό.

Φεύγουν τα χρόνια σαν πουλιά
και είσ’ ακόμα μια σταλιά,
φοβάμαι μήπως ξεχαστείς
όταν στη θέση μου θα `ρθείς.

Στα μάτια σου δυο ανεμώνες
το φως γυρεύουνε της γης,
στη Ζάκυνθο κάτι χελώνες
πρέπει να ζήσουν, να τις δεις.