Να `μαστε λοιπόν ξανά
μπρος στην ύψιστη κορφή.
Ο άνεμος με πάει μακριά
ως της γης τα πέρατα.

Θέλω να πω πως μέχρι να’ ρθω να σε βρω
κι αν έπιασε βροχή θα βγω.

Θέλω όταν έρθει η βροχή να ζήσω για πάντα αυτή τη στιγμή.
Στο δρόμο να τρέξω σαν να’ μαι παιδί
στις λάσπες να πέσω, να γίνει χαμός, να μην δραπετεύσω
γιατί όποιος νομίζει πως όλα τελειώνουν εκεί.

Τότε τι αξίζει η ζωή αν δεν έχεις μάθει να ζεις τη στιγμή,
το γέλιο, το δάκρυ, το φως της αυγής, τη νύχτα που φεύγει
και τ’ άλλο πρωί να τρέχεις, να νιώθεις
και όταν θα βρέχει ποτέ σου να μη φοβηθείς να βραχείς,
τίποτα μη σκεφτείς να το ζεις.

Να’ μαστε λοιπόν ξανά
μπρος στην άκρη του γκρεμού.
Πέφτοντας κοιτάω ψηλά
ως την άκρη του ουρανού.

Θέλω να πω πως μέχρι να `ρθω να σε βρω
κι αν έπιασε βροχή θα βγω.